«Аўтар мог бы назваць кнігу «Далай-лама — мой герой», — кажа псіхатэрапеўт Леанід Кроль. «Гэта ціхая, разумная, але пачуццёвая кніга, поўная дзіўных прыкладаў».
Жыў-быў чалавек, ён нарадзіўся ў сялянскай сям'і, але быў прызнаны пераўвасабленнем былога Далай-ламы. Ён уцёк з Тыбету, падарожнічаў па свеце, размаўляў з людзьмі, думаў і стаў надзіва шчаслівым, ды так, што змог несці гэтае шчасце іншым, і сам не ведаў, як гэта зрабіў. На многіх старонках аўтар размаўляе з героем без гатовых адказаў, захапляючыся ім і здзіўляючыся яго прастаце і нейкай тонкай, асаблівай таварыскасці. Ад яго нібы ляцяць сонечныя прамяні, ён адлюстроўвае ўсё лепшае, што сустракае, а таксама дадае ўсяму лёгкасці і глыбіні.
Далай-лама робіць усіх прасцейшымі і гуманнейшымі, жартуе, здзіўляецца, не гне сваю лінію, а выцягвае з усіх сустрэчных нечаканую веру і аптымізм адносна малых учынкаў. З якога растуць буйныя. Ён нікога не навучае, не пераконвае, але ўмее надаваць простым рэчам нечаканы сэнс. Цацкі на ёлцы, поціск рукі, усмешкі, планы — усё становіцца рэальным і пачынае радаваць.
Пра што наогул гэтая кніга? Пра эмацыйны інтэлект, пра штодзённы будызм, пра тое, што даваць (а не браць) - гэта добра… Так, але не толькі. Дэніэл Гоулман піша пра розныя віды дыялогу і пра сапраўдную камунікацыю. Стары з маладым, высакародны з гаротным, вучоны з фанатыкам, сур'ёзны з дурнем, спажывец з альтруізмам, хітры з наіўным. Але больш за ўсё гэтая кніга пра мастацтва жыць не сумна, уваходзіць у сваё і толькі сваё.. Пра гэта псіхолага і вядомаму журналісту расказаў сын сялянкі, уцякач, нобелеўскі лаўрэат, сябар многіх выдатных людзей. І ў іх быў дыялог. З такой прымружанасцю, усмешкай і скокамі, што знарок не ўяўляеш.
Пераклад з англійскай Ірыны Еўсцігнеевай
Выдавец Альпіна, 296 с.